Dydnia

Wzmianka z 1482r. mówi o dobrze funkcjonującej parafii rzymskokatolickiej. Wynika z tego, że parafia mogła powstać już na początku XV w. W ówczesnym kościele znajdowały się groby dawnych właścicieli wsi.
Z końcem XV stulecia Elżbieta Dydyńska wybudowała nowy drewniany kościół. Ok.1600r. spalił się on wraz z wyposażeniem (od ognia zaprószonego przez miejscowego organistę). Trzy lata później nową świątynię wystawił Paweł Dydyński. Jej wyposażenie fundował proboszcz, ks. Stanisław Fabrycy. Konsekracji kościoła pw. św. Michała Archanioła w roku 1610 dokonał biskup przemyski Stanisław Sieciński.
Świątynię rozebrano w 1873 r.
Na tym samym miejscu wybudowano nowy murowany kościół w stylu neogotyckim. Jest on użytkowany do dzisiaj. Fundatorami świątyni byli: Feliks Pohorecki i miejscowi parafianie. Jej konsekracji (pod poprzednim tytułem) dokonał w roku 1882 biskup Ignacy Łobos. Wyposażenie wnętrza pochodzi z XVIII i XIX stulecia.
Z wyposażenia poprzedniego kościoła zachowały się m.in. obrazy: Świętej Rodziny z XVIII w. w nowym ołtarzu, św. Józefa z Dzieciątkiem z kaplicy dworskiej w Temeszowie, św. Anny Samotrzeciej (I poł. XIX w.), portret biskupa Wacława Hieronima Sierakowskiego (ok. 1754r.), barokowa rzeźba św. Michała Archanioła (1719 r.), barokowy kielich, dwa cynowe lichtarze, XVIII-wieczna kapa z tkaniny z nowszą pretekstą i kapturem, a także kamienna kropielnica z przełomu XVII/XVIII w. Organy 16-głosowe zbudowano na początku XX w. Polichromię wykonał malarz M. Kamiński w 1960r.
W 1511r. we wsi istniała też parafia prawosławna. Wcześniejsze wzmianki z lat 1491 i 1497 mówią o istnieniu w Dydni cerkwi.
Obok kościoła drewniana plebania w stylu zakopiańskim z 1917r. oraz XIX-wieczny spichlerz plebański, dwukondygnacjowy, przebudowany ok. 1927r. Przyziemie murowane z kamienia, piętro drewniane, ganek nadwieszony na słupach. Drzwi żelazne z zamkiem z XVII/XVIII w. Przed wybuchem II wojny światowej parafia rzymskokatolicka oprócz Dydni obejmowała również wsie: Jabłonica Ruska, Jabłonka, Krzywe, Końskie, Krzemienna, Obarzym, Temeszów, Witryłów i Wydrna.
Grabówka
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
Grabówka od samego początku należała do parafii rzymskokatolickiej w Grabownicy Starzeńskiej.
Drewniany kościół usytuowany na wzniesieniu. Pierwotnie znajdował się w Grabownicy, skąd przeniesiono go na obecne miejsce w 1921 roku. Zbudowany po najeździe tatarskim, w latach 1624-31 przez Hieronima Nagórskiego. Składa się z nawy i prostokątnego prezbiterium. Jednonawowy kościół na konstrukcji zrębowej stał się ośrodkiem erygowanej w 1946r. parafii pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Belka tęczowa z siedemnastowiecznym krucyfiksem oraz figurami Matki Boskiej i św. Jana z XIX wieku. Na chórze prospekt organowy również z Grabownicy, osiemnastowieczny. Dachy (osobno dla korpusu świątyni i prezbiterium) dwuspadowe, kryte blachą, zwieńczone oktagonalną wieżyczką z latarnią. Ściany pokryto szalunkiem z desek.
Wyposażenie kościoła pochodzi z XVII-XIX stulecia.
Kościół spłoną w nocy 18/19 kwietnia 2007 r.
Na plebani znajdują się 3 ikony, pochodzące z cerkwi w Grabówce. Trwałym śladem zamieszkiwania Grabówki przez ludność ukraińską jest opuszczona cerkiew greckokatolicka pw. św. Mikołaja.
Istnieje także wzniesiona razem z cerkwią murowana dzwonnica. Zbudowana w 1864r. - zapewne w miejscu starszej świątyni z roku 1789.
Budowla orientowana na planie prostokąta z węższym, zamkniętym półkoliście prezbiterium, murowana kamienia, otynkowana.
Po roku 1947 została opuszczona niszczeje i porasta krzewami.
Jabłonka

Przy głównej drodze stoi drewniany kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej. Wzniesiony w latach 1936-39 wg projektu architekta Bogdana Tretera. Jednonawowy kościół reprezentuje wzorowany na kościołach podhalańskich styl narodowy w drewnianej architekturze okresu międzywojennego. W ołtarzu głównym krucyfiks z przełomu XIX i XX w. - dzieło Józefa Laska z Humnisk.
Parafia, obejmująca swoim zasięgiem także sąsiednią Wydrną, po wydzieleniu z terenu parafii Dydnia została erygowana przez biskupa przemyskiego Franciszka Bardę w 1948r.
Z okazji półwiecza istnienia parafii w pobliżu kościoła ustawiono przeniesioną z parku przydworskiego XIX- wieczną kamienną figurę Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Obiekt ten, w kształcie 8-bocznego słupa z rzeźbą Marii, ufundowała Aniela Kraińska w 1880r. (członek przedstawicieli rodu Kraińskich - fundatorów kościoła).
Końskie

Drewniany kościół (była cerkiew) pw. Przemienienia Pańskiego wzniesiony w 1927r. na miejscu poprzedniej, spalonej w 1912r.
Kiedyś istniała tutaj parafia greckokatolicka, do której należały także Witryłów, Obarzym, Końskie. W 1947r. po akcji przesiedleńczej cerkiew zamieniono na kościół rzymskokatolicki. Jest to świątynia konstrukcji zrębowej, na planie krzyża z centralna kopułą. Wewnątrz późnobarokowy ołtarz główny późnobarokowy z kręconymi kolumnami, o bogatej dekoracji snycerskiej z bujnego akantu, datowany na drugą ćwierć XVIII w. - pochodzi z cerkwi parafialnej w Uluczu. Dwa ołtarze boczne, również późnobarokowe, pochodzą z Krzywego.
Z innych sprzętów kościoła na uwagę zasługują: rokokowy krzyż ołtarzowy z XVIII w. szafa zakrystyjna z I poł. XIX w., także XIX-wieczny ludowy krucyfiks oraz lichtarze drewniane, pozłacane (XVIII w.) i cynowe (XX w.).
Obok kościoła dzwonnica murowana, parawanowa wyposażona w dzwon z napisem ruskim z 1712 r.
W Końskiem godne uwagi są także obiekty małej architektury sakralnej, m.in. kaplica z przełomu XIX i XX w. pw. św. Andrzeja Boboli.
Do czasu wybudowania nowej świątyni nabożeństwa odprawiano w tzw. cerkiewnym domu. Opuszczona ruina kaplicy mszalnej (rzymskokatolicka) z 1939r., fundacji rodziny Nowaków.
Krzemienna

Drewniana świątynia wybudowana w 1867 r. w miejsce wcześniejszej XVII-wiecznej, jako filialną cerkiew greckokatolicką (parafia Jabłonica Ruska pw. Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni.
W latach 1880-86 mieszkańcy wsi przeszli na obrządek łaciński, a cerkiew zamknięto. W 1936r. wszyscy mieszkańcy byli już wyznania rzymskokatolickiego. W późniejszych czasach świątynię zamieniono na kościół rzymskokatolicki, m.in. w miejsce kopuły wybudowano wieżyczkę. Kaplica drewniana, konstrukcji zrębowej, dwudzielna. Prezbiterium prostokątne z zakrystią od południowego-wschodu. Nawa prostokątna, szersza z wydzielonym wewnątrz babińcem. Dach jednokalenicowy. Wewnątrz zachowały się: polichromia figuralna z drugiej połowy XIX w. oraz ołtarz główny barokowy z początku XVIII w, dwa ołtarze boczne, rokokowe z 2 poł. XVIII w.
W jednym z nich Pokłon Trzech Króli z II poł. XVII w. Epitafia inskrypcyjne, marmurowe Ignacego Dydeńskiego (zm. w 1869r.) i Jana Bobczyńskiego (zm. W 1872r.).
W latach powojennych cerkiew użytkowana m.in. jako sala lekcyjna. Po 1970r. kościół rzymskokatolicki.
Krzywe

W Krzywem zachowała się dawna filialna (parafia końskie) cerkiew greckokatolicka pw. Zaśnięcia Matki Bożej. Zbudowana w 1759 r., rozbudowana w 1872 i 1971r. z zatarciem cech stylowych. Jest to świątynia drewniana, na zewnątrz szalowana deskami z listowaniem i gzymsem arkadowym, u dołu fartuch z desek.
Sześcioboczna wieżyczka na sygnaturkę, prawdopodobnie z 1872r. Prezbiterium kwadratowe, przy nim od południa zakrystia. Wnętrze przekształcone, ściany ze śladami iluzjonistycznej polichromii z 1872r. z motywami architektonicznymi, pokryte płytami. Nawa szeroka, prostokątna, przedłużona ku zachodowi, z dobudowanym przedsionkiem zapewne w 1872r. Dach dwuspadowy, pierwotnie kryty gontem, na początku XX w. zamienionym na blachę. Do lat 70-tych XX wieku dach wieńczyła baniasta wieżyczka na sygnaturkę. Od 1971r. świątynia jest rzymskokatolickim kościołem filialnym (parafia Dydnia) pw. Matki Bożej Łaskawej.
Niebocko

Na przełomie lat 1980-81 zbudowano murowany kościół parafialny pw. św. Jana Kantego. Świątynię o powierzchni 360 m2, w stanie surowym wzniesiono w ciągu 36 dni.
Kościół został poświęcony (20 października 1981r.) przez ówczesnego bp. Ignacego Tokarczuka, również dzwony (27 maja 1985r.)
Polichromia (1987) została wykonana wg projektu rzeszowskiej plastyczki Renaty Niemirska-Pisarek. Natomiast krucyfiks i płaskorzeźby w ołtarzu głównym i bocznym wykonał miejscowy rzeźbiarz Adam Gromek.
Niewistka
![]() |
![]() |
Drewniany kościół. Świątynia została wzniesiona w 1872r. Nieopodal wybudowano nowy kościół filialny (parafia w Warze) pw. Matki Bożej Anielskiej. Konsekracji świątyni dokonał abp Józef Michalik, metropolita przemyski (1.08.2004r.)
Obarzym

We wsi zachowała się cerkiew filialna greckokatolicka pw. Przemienienia Pańskiego. Zbudowana w 1828r. z inicjatywy Tekli Bogdańskich Pohoreckiej. Odnawiana w latach 1929 i 1970, z częściowym zatarciem cech stylowych.
Jest to świątynia drewniana o konstrukcji zrębowej, na rzucie wydłużonego ośmioboku. W przeszłości z zaznaczonym podziałem trójdzielnym. Podczas remontu w 1970r. oszalowano dziewiętnastowieczną polichromię iluzjonistyczną z I poł. XIX w. o motywach architektonicznych ze scenami Ukrzyżowania i Zmartwychwstania w prezbiterium oraz postaciami ewangelistów Oka Opatrzności w nawie. Zmieniono zwieńczenie kalenicowego, ośmiopołaciowego dachu. Zachowały się drewniane epitafia inskrypcyjne: Tekli z Bogdańskich Pohoreckiej (zm. 1846r.) i Ludwika Wysokiego (zm. 1848r.). Wcześniej cerkiew zwieńczona była baniastą wieżyczką na sygnaturkę.
W 1970r. cerkiew zamieniono na rzymskokatolicki kościół filialny pw. Zwiastowania Najświętszej Panny Marii. Kopułę zastąpiła wówczas wieżyczka.
Temeszów
![]() |
![]() |
Murowany kościół pw. Miłosierdzia Bożego. Budowę kościoła rozpoczęto na wiosnę 2009 r. Pierwszą Mszę Św. w nowym kościele odprawiono 24 grudnia 2011 roku.
W Temeszowie istnieje również drewniany kościółek pw. Matki Bożej Ostrobramskiej.
Świątynia wzniesiona w 1893r. na miejscu poprzedniej z 1830r. Drewniana, obrzucona gliną i oszalowana deskami. Drzwi neogotyckie, rzeźbione z datą 1893 i literami HW na klamce.
Ulucz
![]() |
![]() |
Cerkiew pobazyliańska greckokatolicka pw. Wniebowzięcia Pańskiego, położona na wyniosłym zalesionym wzgórzu Dębnik 344m n.p.m. Wg tradycji wzniesiono ja w latach 1510-17, przebudowano w II poł. XVII i w XIX w.
W okresie staropolskim świątynia wchodziła w skład zabudowań klasztornych unickiego zakonu bazylianów. W klasztorze bazylianie prowadzili szkołę rzeźbiarzy, wyrabiających m.in. ikonostasy. Bazylianie opuścili wzgórze Dębnik w 1744r. aby przenieść się do Dobromila. Cerkiew była użytkowana do 1947 r.
Pod koniec lat 50-tych w cerkwi przeprowadzono badania archeologiczne. Obiekt zabezpieczono i odrestaurowano w latach 1961 - 64.
Przeprowadzona w ostatnich latach analiza dendrochronologiczna przeniosła datowanie budowy cerkwi na rok 1659. Wzniesiona z użyciem siekier i toporów (bez użycia pił) z drewna jodłowego pochodzącego z drzew ściętych w 1658r.
Ulucka cerkiew posiada konstrukcję zrębową z podwaliną na kamiennym podmurowaniu. Jest budowla trójdzielną z zamkniętym trójdzielnym prezbiterium. Dach nad prezbiterium kalenicowy pięciopołaciowy. Dach zwieńczają żelazne krzyże osadzone w ceramicznych kulach. Od zachodniej strony wydatny okap babińca (przedsionka) wspiera 8 słupów z mieczami.
W środku zachowana na północnej stronie nawy XVII-wieczna polichromia, przedstawiająca sceny z życia Chrystusa. Niekompletny ikonostas, autorstwa Stefana Dżegantowycza i Michała Wiszeckiego, z dekoracją, późnorenesansową, datowany na 1684r. Carskie wrota z początku XVIII w.
Cerkiew w Uluczu pozostała z zainteresowania ruchu pielgrzymkowego do drugiej wojny światowej. Zachowały się pozostałości umocnień w postaci podwójnego muru kamiennego. W międzymurzu znajduje się zagłębie dawnej fosy.
Z Dębnikiem oraz cerkwią związana jest legenda. Zgodnie z podaniem trzykrotnie zabierano się do jej budowy u stóp wzgórza i trzykrotnie nieznana siła przenosiła nocą cały materiał budowlany na szczyt. Wreszcie budowniczy zrozumieli, że w ten właśnie cudowny sposób zostało wybrane właściwe miejsce, w którym ma stanąć świątynia.
Stara ruska tradycja łączy to właśnie stare miejsce chrześcijańskiego kultu z bijącym na zboczu Dębnika cudownym źródełkiem, którego woda posiada uzdrawiającą moc.
W dniu odpustu, tj. na uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego (40 dzień po Zmartwychwstaniu), do cerkwi przybywały tłumy wiernych. Od niedawna tradycja ta jest kontynuowana.
W 1990r. przed cerkwią odsłonięto tablicę ku czci urodzonego w Uluczu kompozytora, księdza Michała Werbyćkiego, autora hymnu narodowego Ukrainy.
Obok cerkwi zachowała się murowana kapliczka oraz kilka kamiennych i drewnianych nagrobków z XIX i XX w. pozostałych po przy cerkiewnym cmentarzu.
Inna kapliczka upamiętnia zniesienie pańszczyzny w 1848r.
Na starym cmentarzu greckokatolickim (na wzgórzu Dębnik) chowano w latach I wojny światowej ofiary cholery. W międzywojniu usypano tu mogiłę ku czci strzelców siczowych. Wiele z ukraińskich grobów w Uluczu uporządkowano w latach 90-tych.
Dzisiaj cerkiew w Uluczu jest filią Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku i stanowi jedną z największych atrakcji turystycznych regionu.
W roku 2001 w Uluczu wybudowano rzymskokatolicki murowany kościół filialny pw. Matki Bożej Fatimskiej, należący do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Brownicy (Dekanat Bircza).
Witryłów

Z 1507 r. pochodzi wzmianka o istnieniu cerkwi parafialnej.
Po ludności ruskiej pozostała położona na wzgórzu świątynia (parafia końskie) pw. św. Michała Archanioła, niegdyś cerkiew greckokatolicka. Wzniesiona została w 1812r.,
przebudowana na początku XX stulecia z zatarciem stylu (usunięto kopułę). Świątynia jest drewniana, konstrukcji zrębowej, na kamiennym podmurowaniu, dwudzielna. Posiada prezbiterium zbliżone do kwadratu i chór muzyczny wsparty na dwóch filarach. Nawa prostokątna z wydzielonym wewnątrz babińcem. Od zachodu przedsionek czworoboczny, konstrukcji słupowo-ramowej. Zachował się krzyż procesyjny z początku XIX w. malowany dwustronnie, przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego i Chrystusa w Grobie. Dach czterospadowy, wspólny dla nawy i prezbiterium, zwieńczony wieżyczką. W ośmiobocznej wieżyczce sygnaturka z początku XX wieku.
Po 1947r. cerkiew opuszczona, uległa częściowemu zniszczeniu. W latach 1980-81 przeprowadzono remont kapitalny i odtąd służy jako kościół rzymskokatolicki. W latach 1914-20 większość mieszkańców Witryłowa zmieniła obrządek na łaciński, wskutek czego w roku 1935 na 1060 mieszkańców tylko 250 było grekokatolikami.
Wydrna

W roku 1990 w Wydrnej podjęto budowę kościoła o pow. 358 m kw. Świątynia ta, pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, jest kościołem filialnym parafii Jabłonka.